" There has not been a better band to come out of England this year, the Epstein play in another league - in a vast, desert like land of the soul’, schreef Rollingstone Magazine in 2008 over deze band uit Oxford, Engeland.
En terecht: The Epstein is een unieke (5 koppige) Indipop/folkrock band met een hele mix van invloeden en een opvallend origineel geluid. Voor wie deze sound nog niet kent maar van bands zoals Mumford & Sons, Calexico, the Decemberists, gecombineerd met scheurend gitaarwerk houdt is the Epstein echt een must.
Als enige ‘’unsigned’ band stonden ze in Engeland al 2 x op Glastonburry festival en werden daar uitgeroepen tot best emerging talent.
In mei 2009 waren ze voor het eerst in Nederland en speelden op de Rhythm & Bluesnight in de Oosterpoort. Hoewel hun debuut cd ‘Last of the Charanguistas’ regelmatig gedraaid werd op de Nederlandse radio en niets dan lof kreeg in de pers, werd het snel daarna weer stil rond the Epstein.
Maar met goede reden: Maar liefs twee jaar lang werkte de groep in de studio aan nieuw werk voor een aankomende 2e cd waarvoor enkele nummers in Los Angeles gemixt werden door niemand minder dan topproducer Hugo Nicolson die ook de cd ‘In Rainbows’ van Radiohead voor zijn rekening nam. Ook voerden zij 1 jaar lang onderhandelingen met de betere labels over deze cd en kozen uiteindelijk in zee te gaan met PIAS records. (Racoon/Fink/Sea Sick Steve/ Case Mayfield e.a.)
Vorig jaar zomer presenteerden zij al wat nieuw werk op festivals zoals Geuzenpop, de Parade, Duizel in het Park en Roepaenfestival.
Hun eerste single ‘I Held You Once’ verscheen op 5 oktober in de Benelux. Midden november komt the Epstein kort naar Nederland voor 3 concerten; Paradiso-Amsterdam, Vera-Groningen en Roepaen-Ottersum. Een volledige cd release volgt begin 2013.
The Epstein is:
Olly Wills - Vocals, Guitar Jon Berry - Guitar, Vocals Seb Reynolds – Keyboards
Humphrey Astley – bas, Tommy Longfella –drums
Lydia Loveless
Wat doe je om te rebelleren tegen je ouders als ze je laten opgroeien tussen country-muzikanten? Precies dat wat Lydia Loveless heeft gedaan; naar de grote stad verhuizen en je meer in Hank III dan Hank Williams onder laten dompelen. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, en dat bewijst ze met haar debuut ‘Indestructible Machine’. De 21-jarige combineert bedwelmende doses energie en recht-voor-zijn-raap eerlijkheid met de klassieke country die ze maar niet van zich af weet te schudden. Ondanks haar jonge leeftijd gaat ze de strijd aan met whiskey, mannen, god en vervreemding, maar deze Southern Belle weet zich met de nodige humor en oneerbiedigheid altijd een weg door het leven te slaan. De muziek doet erg denken aan Neko Case en Eilen Jewell!!
